တခါက အယုဒ္ဓယပြည် ဒသရထမင်းကြီး၌ ကောသလ္လာ၊ ကေကေယီနှင့် သုမိတ္တာဟူ၍ မိဖုရားသုံးပါးရှိသည်တွင် ကောသလ္လာမှ ရာမ၊ ကေကေယီမှ ဘရတနှင့် သုမိတ္တာမှ လက္ခဏ နှင့် သတ္တုဃနဟူ၍ မင်းသားလေးပါး ဖွားမြင်ခဲ့ပါတယ်။ မင်းကြီးဟာ သားတော်ကြီးရာမမင်းသားအား အမြတ်နိုးဆုံးဖြစ်၍ လက္ခဏမင်းသားကလည်း နောင်တော်ရာမမင်းသားကိုပင် အချစ်ခင်ဆုံး ဖြစ်ပါတယ်။ သားတော်များ အရွယ်ရောက်တဲ့အခါမှာ ဝိဿမိတ္တရသေ့ကြီးမှ ရာမနှင့် လက္ခဏညီနောင်တို့အား ဝိဒေဟတိုင်း ဇနကမင်းကြီးထံ ခေါ်သွားရာ ဇနကမင်းကြီးသည် သမီးတော် သီတာဒေဝီမင်းသမီးအတွက် ကြင်ယာတော်ရွေးချယ်ရန် လေးတင်ပွဲ ကျင်းပနေချိန် ဖြစ်ပါတယ်။ လေးတင်ပွဲဝယ် ရာမမင်းသားမှ အနိုင်ရရှိပြီးနောက် သီတာဒေဝီမင်းသမီးကို ရရှိပြီး ပြည်တော်ပြန် လာကာ ပျော်ရွှင်စွာ ပေါင်းသင်းနေထိုင်ကြပါတယ်။
ဒသရထဘုရင်ကြီးလည်း အသက်ရွယ်ကြီးရင့်လာပြီ ဖြစ်တာကြောင့် သားတော်ရာမမင်းသားအား ထီးမွေနန်းမွေခံအဖြစ် ကြေငြာရန် စီစဉ်ခဲ့ပါတယ်။ သို့သော် ကေကေယီ မိဖုရားမှ သူမ၏သားတော် ဘရတသာလျှင် မင်းဖြစ်သည်ကို မြင်လိုသောကြောင့် တစ်ရံခါက မိမိအား ဒသရထမင်းကြီး ပေးအပ်ထားသည့် ဆုနှစ်ရပ်ကို တောင်းခံခဲ့ပါတယ်။ တောင်းခံခဲ့သော ဆုနှစ်ခုမှာ ဘရတမင်းသားကို အရိုက်အရာဆက်ခံ စေရန်နှင့် ရာမမင်းသားကို မင်းနေပြည်တော်မှ ၁၄ နှစ်ကြာ နှင်ထုတ်ထားရန်တို့ ဖြစ်ပါတယ်။ အခြားဆုများ တောင်းခံရန် ဘုရင်ကြီးမှာ မိန့်ကြားခဲ့သော်လည်း လက်မခံတာကြောင့် ရာမမင်းသားအားခေါ်၍ အကျိုးအကြောင်း ပြောပြရာ ရာမမင်းသားဟာ မိဘစကားကို နာခံသူ သားလိမ္မာလေး ဖြစ်တာကြောင့်် ကြင်ယာတော် သီတာမင်းသမီး၊ ညီတော် လက္ခဏတို့နှင့်အတူ ဒဏ္ဍကတောသို့ အေးချမ်းစွာပင် ထွက်ခွာခဲ့ပါတယ်။ ခမည်းတော်မင်းကြီးလည်း သားစိတ်ကြောင့် နတ်ရွာစံခဲ့ပါတယ်။ ဘရတမင်းသားမှလည်း နောင်တော် ရာမကို ကျော်လွန်ပြီး ထီးနန်းမတက်လိုတာကြောင့် နောင်တော်ရာမမင်းသားအား လိုက်လံရှာဖွေရာ ဒဏ္ဍတောတွင် တွေ့ရှိခဲ့ပြီး မင်းနေပြည်တော်သို့ ပြန်လည် လိုက်ပါရန် ခေါ်ဆောင်ခဲ့ပါတယ်။ ရာမမင်းသားလည်း ညီတော်ဘရတ၏ သဘောထားကို သိရှိရသော်လည်း ပေးအပ်ထားသော ကတိအတိုင်း ခမည်းတော်၏ အမိန့်ကို နာခံလိုသောကြောင့် နေပြည်တော်သို့ ပြန်မလိုက်ဘဲ ခြေနင်းကိုသာ ညီတော်ထံအပ်နှင်းလိုက်ပါတယ်။ ဘရတမင်းသားလည်း နောင်တော်၏ ရွှေခြေနင်းကို ယူကာ ရာဇပလ္လင်ထက်တွင် တင်၍ နောင်တော်၏ ကိုယ်စားတိုင်းပြည်ကို မင်းကျင့်တရားနှင့်အညီ အုပ်ချုပ်ခဲ့ပါတယ်။
ဒဏ္ဍက တောတွင်းဝယ် ရာမမင်းသားသည် ကြင်ယာတော်သီတာဒေဝီ၊ ညီတော်လက္ခဏတို့နှင့်အတူ နေထိုင်စဉ် ဘီလူးတို့၏ရန်ဘေးကြောင့် တောတွင်းသို့ ခိုဝင်လာကြရာမှာ ရာမမင်းသားသည် ဘီလူးတို့ရန်ကို တွန်းလှန်တိုက်ထုတ်ပေးခဲ့ရပါတယ်။ ခရဘီလူးနှင့်တကွ စစ်သည်တော်တို့သည် ရာမမင်းသား၏ လက်ချက် ဖြင့် ပျက်စီးကြသည်ရှိသော် သုပ္ပနခါဘီလူးမသည် သီဟိုဠ်ကျွန်းသို့ကူး၍ မောင်တော်ဘီလူးမင်း ရာဝဏ (ဒဿဂီရိ)ထံ တိုင်ကြားခဲ့ပါတယ်။ ဒဿဂီရိ ဘီလူးမင်းလည်း အမျက်ကြီးစွာဖြင့် ဂလဲ့စားစေချေရန် လိုက်လာပြီးနောက် မိမိ၏ နောက်ပါတစ်ဦးအား ရွှေသမင်အဖြစ် ဖန်ဆင်းကာ သီတာမင်းသမီးအား ထောင်ချောက်ဆင်ဖမ်းဆီးရန် ပြင်ဆင်ခဲ့ပါတယ်။ မင်းသမီးလည်း ရွှေသမင်ကို လိုချင်၍ မောင်တော်အား ပူဆာရာ ရာမမင်းသားသည် ညီတော်လက္ခဏမင်းသားနှင့်အတူ ရွှေသမင်း ဖမ်းရန် တောတွင်းသို့ထွက်ခဲ့ပါတယ်။ ထိုအချိန်တွင် ဒဿဂီရိ ဘီလူးမင်းသည် ရသေ့အသွင် အယောင် ဆောင်ပြီး သီတာဒေဝီအား ရထားပျံကိုစီးနှင်းကာ ကောင်းကင်ခရီးမှ ခိုးပြေးခဲ့ပါတယ်။ သီဟိုဠ်သို့ ရောက်လျှင် ဒဿဂီရိ ဘီလူးမင်းသည် သီတာ၏ မေတ္တာကို တောင်းခံသော်လည်း မရသဖြင့် အကျဉ်းချထားခဲ့ပါတယ်။ ရာမမင်းသား ညီနောင်တို့လည်း ရွှေသမင်ကို လိုက်၍မရဘဲ ပြန်လာတဲ့အချိန်တွင် သီတာမင်းသမီးအား ပျောက်ဆုံးနေသည်ကို သိရှိခဲ့ပြီး မင်းသမီးအား အရှာထွက်ခဲ့ကြပါတယ်။ လမ်းတွင် ခေါင်းပြတ်ဘီလူးတစ်ကောင်နှင့် တွေ့ရှိခဲ့ပြီး သုဂ္ဂီဝ(သုဂြိတ်) မည်သော မျောက်မင်းနှင့် မိတ်ဖွဲ့ပြီး ရှာဖွေရန် အကြံပေးခဲ့သဖြင့် ရာမနှင့်လက္ခဏတို့လည်း ဆက်လက်ထွက်ခွာခဲ့ပါတယ်။
ရာမမင်းသားသည် သုဂ္ဂီဝနှင့် တွေ့ဆုံခဲ့ပြီးနောက် သုဂ္ဂီဝက မိမိမှာ ကြင်ယာနှင့်တကွ ထီးနန်းကိုပါ ညီဖြစ်သူဗာလီ၏ လုယက်ခြင်း ခံရကြောင်း ပြောပြကာ မဟာမိတ်ဖွဲ့ခဲ့ကြပါတယ်။ အဲ့ဒီ့့နောက်မှာ ရာမမင်းသားနှင့် ညီတော်တို့ဟာ ဗာလီအား တိုက်ခိုက်ပြီးသော် သုဂ္ဂီဝအား ထီးနန်းပြန်လည်ရယူပေးခဲ့ကြပါတယ်။ သုဂ္ဂီဝတွင်ရှိသော မျောက်များအနက် ဉာဏ်အရှိဆုံးနှင့် စိတ်အချရဆုံးသောမျောက်ကား ဟာနုမာအမည်ရှိသော မျောက်ဖြစ်ပြီး ရာမမင်းသားတို့အတွက် သီတာမင်းသမီးကို ကယ်တင်မည့် ခရီးစဉ်ကိုလိုက်ပါရန် ထည့်ပေးလိုက်ပါတယ်။ ဟာနုမာမျောက်မင်းလည်း သီတာမင်းသမီး ရှိရာ အရပ်ကို စုံစမ်းသိရှိပြီးနောက်တွင် မျောက်တပ်တို့နှင့်အတူ လင်္ကာဒီပကျွန်းသို့ ချီတက်ခဲ့ကြပါတယ်။
ဟာနုမာသည် မဟိန္ဒတောင်သို့ တက်ကာ ဝေဟင်ခရီးဖြင့် လေးရက်တိုင်တိုင် ခရီးဆက်ပြီးနောက်တွင် လင်္ကာကျွန်းသို့ ရောက်ရှိခဲ့ပါတယ်။ အဲ့ဒီ့နောက် ဒဿဂီရိ ဘီလူးမင်း၏ နန်းတော်သို့ တိတ်တဆိတ် ထောက်လှမ်းခဲ့ပြီးနောက် သီတာဒေဝီ မင်းသမီး ရှိရာနေရာကို သိရှိခဲ့ပြီး သီတာဒေဝီ၏ စကားလက်ဆောင်ကို ရာမမင်းသားထံ ပြန်ကြားပေးခဲ့ပါတယ်။ ရာမမင်းသားလည်း သီတာဒေဝီမင်းသမီးအားပြန်လည်ရယူရန် မျောက်စစ်တပ်ကြီး နှင့်အတူ ချီတက်လာခဲ့ကြပါတယ်။ ထိုအခါ ရာဝဏ၏ ညီတော်ဗီဘီသနက သီတာအား ရာမမင်း၏လက်သို့ ပြန်လည်အပ်နှင်းရန် အကြံပေးလေသည်။ ဒဿဂီရိ ဘီလူးမင်း၏ စစ်တပ်နှင့် စစ်မက်ခင်ခဲ့ပြီးနောက်တွင် ဒဿဂီရိ ဘီလူးမင်းကို အနိုင်ရရှိခဲ့ပြီး သီတာဒေဝီမင်းသမီးကို ကယ်တင်နိုင်ခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ရာမမင်းသားဟာ သီတာဒေဝီမိဖုရားအား မယုံကြည်ခဲ့တာကြောင့် ကြင်ယာတော်အဖြစ် အသိအမှတ်မပြုခဲ့ပါဘူး။ သီတာဒေဝီဟာ သူ၏သစ္စာတရားကို သက်သေပြလိုတာကြောင့် မီးပုံအတွင်းသို့ ခုန်ဆင်းရာမှာ မီးလောင်ခြင်း မရှိတာကြောင့် ရာမမင်းသားမှ ကြင်ယာတော်အဖြစ် ပြန်လည်သိမ်းပိုက်ခဲ့ပါတယ်။ ရာမမင်းသားလည်း သီတာဒေဝီမင်းသမီးနှင့်အတူ တိုင်းပြည်သို့ ပြန်ခဲ့ပြီးနောက် မင်းကျင့်တရားနှင့်အညီ အုပ်ချုပ်မင်းပြုခဲ့ကြပါတော့တယ်။
မူရင်းရေးသူအားလေးစားစွာဖြင့်
